شعرهایی از دوستانم و خودم. پدرم عکس شدسیاه و سفید. که به دیوار خانه می آمد. روی لبهاش رد یک لبخند. که به احوال ما نمی آمد. پدرم نامه ای ست تا خورده. از غروب گرفته ی سر دشت. کاش یک تکه از تو بر می گشت. مادر از رفتن تو بر دوش. کوچه های شلوغ می گوید. آخر قصه گفت می آیی. مثل هر شب دروغ می گوید. تو نبودی غروب ها حرف. ما میان بساط زن ها بود.